Υποθέτω πως οι πρόσφυγες όταν πέρασαν απέναντι, μετέφεραν το χρώμα του τόπου τους.
Το Αϊβαλί το βρήκα πολύ πιο συμπαθητικό και από το Κουσάντασι και από τον Τσεσμέ. Είναι από τα μέρη που θέλω να ξαναεπισκεφτώ, με άνεση χρόνου κι όχι μόνο ως περαστική.
Με το ταξίδι μου αυτό στην Πόλη, απέκτησα εικόνα των παραλίων της Μικράς Ασίας από το Τσανακαλέ - βόρεια- έως τα Δίδυμα - νότια (αυτά από άλλο ταξίδι). Και όχι μόνο των παραλίων, αφού η επιστροφή μας ήταν μέσω Προύσας, Μπαλικερίρ και Μανίσας. Είδα επαρχιακές πόλεις,αλλά και την Πόλη. Και για μια ακόμα φορά
την Σμύρνη.
Η Τουρκία είναι ένα τεράστιο εργοτάξιο. Έργα παν-
τού. Κανένα χωράφι δεν είδα χέρσο. Όλα καλλιερ-
γημένα. Αλλά και μόνο γυναίκες να τα καλλιεργούν.
Διαπίστωσα επίσης ότι δίνουν πολύ μεγάλη σημασί-α πια στα μνημεία και την αποκατάστασή τους. Άλ-
λωστε τα εκμεταλλεύονται τουριστικά στο έπακρον.
25 εκατομύρια τουρίστες είχε πέρισυ η Τουρκία. Κι
από αυτούς 600-700.000 οι Έλληνες.
Εν τέλει σε μένα η Τουρκία που είδα, πολύ λίγο θυμίζει Ανατολή. Αν δεν υπήρχαν οι μαντήλες, κι αυτές πολύ λιγότερες από παλιά, θα θύμιζε περισσότερο Ελλάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου