Ποιος θεωρείται “τόπος” μας ? Εκεί που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε, εκεί που κατοικούμε ή εκεί που νοιώθουμε ότι ανήκουμε? Για μένα είναι το τελευταίο. Μετοίκησα στη Σάμο πριν 30 χρόνια ακριβώς και ενώ γεννήθηκα, μεγάλωσα, σπούδασα και έγινα μάνα στο πρώτο μου παιδί στην Αθήνα, τόπος μου είναι η Σάμος. Μπορεί οι λόγοι που με έκαναν να πάρω την απόφαση της μετοίκησης να ήταν περισσότερο περιβαλλοντικοί, αφού μαγεύτηκα από τα φυσικά χαρακτηριστικά του νησιού, το γαλάζιο του Αιγαίου, τα γραφικά χωριά, την υποσχόμενη ήρεμη ζωή, οι λόγοι όμως που με κράτησαν και με έδεσαν με τούτο τον τόπο είναι βαθύτεροι.
Δημιούργησα σχέσεις πολύ δυνατές με αυθεντικούς ανθρώπους που με αγκάλιασαν και με περιέλαβαν στον κόσμο τους. Με εισήγαγαν στην ιστορία και τον πολιτισμό, τα ήθη και έθιμα της Σάμου και αρκετά γρήγορα άρχισα να συμμετέχω σε ομάδες και φορείς δημιουργίας πολιτιστικών και οικολογικών δράσεων και εκδηλώσεων. Αυτή η ενεργή μου συμμετοχή με έκανε να νοιώθω ότι προσφέρω στην τοπική κοινότητα και μου έδωσε το αίσθημα του ανήκειν.
Ευχαριστώ τη Σάμο και τους ανθρώπους της για την αγκαλιά που μου πρόσφεραν. Ευχαριστώ ιδιαίτερα τους :Γιώργο Βοϊκλή, Γραμματική Βοϊκλή και Γιάννη Ματθαίου, Γιασιμώ Κεχαγιά, Γιάννη Ζαχαρίου, Σταμάτη Σκούτα και Ελένη Γρηγοριάδου, Κατερίνα Ρούσσου, Άννα Ασημίνα, Χορωδία Ηδύλη, Περιοδικό Μεθόριος, κινηματογραφική λέσχη ΙΡΙΔΑ, κινηματογραφική λέσχη Σάμου, Κέντρο Πρόληψης Εξαρτήσεων και Προαγωγής της ψυχοκοινωνικής υγείας Φάρος και όλους όσους συμμετείχαμε στις ομάδες και τα βιωματικά του εργαστήρια.
