30.8.15

ΠΑΜΟΥΚΚΑΛΕ -PAMUKKALE

Το Παμούκαλε, ένα από τα πιο δημοφιλή τουριστικά αξιοθέατα της Τουρκίας, βρίσκεται στην κοιλάδα του ποταμού Μαιάνδρου (Menderes), περίπου 20 χλμ. βορειοανατολικά της πόλης Denizli και σε απόσταση 215 χλμ. ανατολικά της αιγαιοπελαγίτικης ακτογραμμής. Δίπλα ακριβώς στις κάτασπρες αναβαθμίδες του Παμούκαλε βρίσκεται ο αρχαιολογικός χώρος της Ιεραπόλεως, η οποία ιδρύθηκε τον 2ο π.Χ. αιώνα από τον βασιλιά της Περγάμου Ευμένη Β'.





 Σε ένα θαυμαστό καπρίτσιο της τοπικής φύσης οφείλεται η δημιουργία του Παμούκαλε, όπου μια ολόκληρη πλαγιά ενός λόφου παρουσιάζεται ντυμένη στα λευκά. Οχι φυσικά από χιόνι, αλλά από τη μακροχρόνια εναπόθεση των ασβεστούχων αλάτων που περιέχονται στις θερμές ιαματικές πηγές της περιοχής. Μια φυσική διαδικασία αιώνων, που είχε ως συνέπεια να σχηματιστεί ένα πάλλευκο σκηνικό, με πρωταγωνιστικά στοιχεία μικρούς καταρράχτες και αβαθείς φυσικές δεξαμενές, που μοιάζουν με λευκές πισίνες τοποθετημένες σε ανισόπεδα επίπεδα. Αυτό το εξωπραγματικό θέαμα οδήγησε τους Τούρκους να προσδώσουν στη συγκεκριμένη περιοχή την ονομασία Παμούκαλε (που σημαίνει ετυμολογικά «Φρούριο από βαμβάκι») και την UNESCO να εντάξει το 1988 το Παμούκαλε στη λίστα των Μνημείων της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.




 Τους καλοκαιρινούς μήνες, η καλύτερη ώρα για επίσκεψη στις λευκές δεξαμενές είναι το απόγεμα, όταν οι τουρίστες είναι λιγότεροι και ο ήλιος δεν καίει. Κατά την περιήγηση στο Παμούκαλε περπατήστε ξυπόλυτοι πάνω στο κάτασπρο χαλί της φύσης και χαλαρώστε πλατσουρίζοντας τα πόδια σας μέσα στις ρηχές γούρνες με τα ανοιχτογάλανα νερά (το μπάνιο απαγορεύεται).
Το νερό που ρέει, αν και χάνει γρήγορα την αρχική του θερμοκρασία, παραμένει ωστόσο αρκετά ζεστό και απολαυστικό. Τα τελευταία, όμως, χρόνια το νερό που αναβλύζει από τις πηγές όλο και λιγοστεύει - αρκετές δεξαμενές είναι πλέον άδειες.




 
 Η ίδρυση της Ιεραπόλεως αποτελεί μια σαφή ένδειξη ότι από την αρχαιότητα ήταν ήδη γνωστές οι θεραπευτικές ιδιότητες των ιαματικών νερών του Παμούκαλε, του αρχαιότερου γνωστού σπα στον κόσμο. Και όσον αφορά την επιλογή της ονομασίας (Ιεράπολις), μάλλον οφείλεται στην ιερότητα που απέδιδαν στις συγκεκριμένες πηγές οι αρχαίοι.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες, οι πάλλευκοι ασβεστολιθικοί σχηματισμοί του Παμούκαλε έχουν δημιουργηθεί από τα πλούσια σε όξινο ανθρακικό ασβέστιο νερά των θερμών πηγών που αναβλύζουν από το έδαφος (η θερμοκρασία τους κυμαίνεται περίπου στους 35ο C).
Καθώς το ζεστό νερό περνά μέσα από τα ασβεστολιθικά πετρώματα, εμπλουτίζεται με μεταλλικά στοιχεία, τα οποία στη συνέχεια ψύχονται στην επιφάνεια του εδάφους και αποτίθενται με τη μορφή λευκού μαρμάρου (τραβερνίτη). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία φυσικών δεξαμενών σε εκπληκτικά σχήματα, που θυμίζουν πέταλα λουλουδιών ή κελύφη στρειδιών.
Ετσι στη διάρκεια των αιώνων σχηματίστηκαν οριζόντιες αναβαθμίδες (μήκους 2,7 χλμ.) με λευκούς σταλακτίτες, βάθρες και φυσικές ασβεστολιθικές δεξαμενές, που υψώνονται περίπου 160 μ. πάνω από το έδαφος. Πρόκειται για ένα συναρπαστικό θέαμα, που όμοιό του δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο.


Από την πόλη Denizli, που εμείς μείναμε,μεταβήκαμε στο Pamukkale με τα γνωστά μικρά λεωφορειάκια της Τουρκίας, που  κάθε τέταρτο με μισή ώρα έχουν δρομολόγιο. Το εισιτήριο είναι κάπου 5 τουρκικές λίρες η διαδρομή. Πολλοί επιλέγουν να μείνουν στα υπερπολυτελή ξενοδοχεία που είναι σε μικρή απόσταση από το Παμούκαλε, αρκετά εκ των οποίων διαθέτουν ατομικές εγκαταστάσεις για λουτροθεραπεία ή ανοιχτές πισίνες με θερμά νερά για κολύμβηση. Άλλοι πάλι επιλέγουν να μείνουν στην ομώνυμη κωμόπολη που έχει αναπτυχθεί τουριστικά με δωμάτια, εστιατόρια κλπ. Υπάρχει κι ένα μικρό χωριό λίγα χλμ μακρύτερα για τον εσωτερικό λαϊκό τουρισμό κάτι που σε μας τους παλαιότερους θυμίζει την Αιδηψό της δεκαετίας του 60-70. Τέλος σημειώνω ότι η είσοδος στον χώρο έχει εισιτήριο γύρω 2,80 ευρώ το άτομο και ο καλύτερος τρόπος για να απολαύσει κανείς την διαδρομή είναι από πάνω προς τα κάτω. Αφού περπατήσει στην Ιεράπολη θα βγάλει τα παπούτσια του και αν φορά μαγιώ και τα ρούχα του και θα κατέβει τους λόφους.

4.8.15

DENIZLI - ΝΤΕΝΙΖΛΙ

Μέρος τέταρτο

Αφήνοντας την όμορφη Φετίγιε και την επαρχία των Μούγλων (Mugla Turkey), κάνοντας μια διαδρομή με το λεωφορείο άνω των 200 χλμ, μέσα από καταπράσινα βουνά, γκρεμούς, όμορφα χωριά, που διήρκεσε με τις στάσεις γύρω στις 4 ώρες, καταλήξαμε για διανυκτέρευση στο Ντελιζλί. Το εισιτήριο κόστισε 27 τούρκικες λίρες το άτομο και ήταν το πιο ακριβό που πληρώσαμε σ' αυτό το ταξίδι. Όλη η διαδρομή ήταν σε μέρη που δύσκολα πάει τουρίστας, μέρη μακριά από τη θάλασσα, με όχι τόσο καλούς δρόμους, χωρίς ιδιαίτερα αξιοθέατα, γιαυτό και στο λεωφορείο οι συνεπιβάτες μας που ανεβοκατέβαιναν ήταν μόνο ντόπιοι. Η γραμμή Φετίγιε-Ντενιζλί δεν ήταν εξπρές, αλλά εξυπηρετούσε την επικοινωνία των χωριών και των κωμοπόλεων με αυτές τις δύο πόλεις. Περάσαμε από δύο συμπαθητικές κωμοπόλεις Acipayam και Tavas. Στην δεύτερη μάλιστα είχε και παζάρι τοπικό στο οποίο δυστυχώς δεν προλάβαμε να πάμε, η στάση ήταν σύντομη. 
Το Ντενιζλί το διαλέξαμε αφενός γιατί ήταν κοντά στο Παμούκαλε (Ιεράπολις), αφετέρου γιατί θέλαμε να δούμε μια εσωτερική μη τουριστική πόλη της Τουρκίας. Είναι πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας που ανήκει στο διαμέρισμα του Αιγαίου όπως και η επαρχία Μούγλων. Έχει πάνω από 500.000 κατοίκους.












 Στις περισσότερες τουρκικές πόλεις γίνεται παζάρι μία φορά την εβδομάδα συνήθως και όλοι οι τοπικοί παραγωγοί πωλούν εκεί την πραμάτεια τους. Αυτά τα παζάρια δεν είναι τουριστική ατραξιόν αλλά κάτι σαν τις δικές μας λαϊκές με μεγαλύτερη γκάμα προϊόντων. Στις μεγαλύτερες πόλεις υπάρχει αυτό που λέμε "σκεπαστή αγορά" δηλαδή στα εμπορικά κέντρα των πόλεων και από τις οροφές των κτιρίων έχουν σκεπάσει μεγάλο τμήμα  τους με ύφασμα "τρυπητό", που προστατεύει από τον ήλιο - αφήνοντας να περνάει το φως- και την βροχή. Εννοείται ότι σε πόλεις σαν την Κωνσταντινούπολη, τη Σμύρνη, το Μποντρούμ, τη Φετίγιε, αυτές οι σκεπαστές αγορές είναι και τουριστικές και  πολύ όμορφες.


  
Είναι αρκετά νωρίς το πρωί, πολλά καταστήματα είναι ακόμα κλειστά. Αργότερα γεμίζει κόσμο...

 

 Ενώ πάνω είναι σκεπασμένη με ύφασμα, κάτω βλέπετε μια πιο "καλαίσθητη" και μόνιμη κατασκευή







   Όπως τα δικά μας βαφτιστικά, τα αντίστοιχα του εθίμου τους για την περιτομή των αγοριών






                   







 Είναι, όπως βλέπετε,  μια συμπαθητική περιποιημένη πόλη με σταθμό τραίνου και έναν καταπληκτικό σταθμό λεωφορείων. Είναι υπόγειος και από πάνω του υπάρχει πλατεία φυτεμένη με δένδρα και λουλούδια. Στο ήμισυ περίπου της οροφής του υπογείου σταθμού υπάρχει ημιυπόγεια ανοιχτή πλατεία με καφέ, κυλιόμενες σκάλες και φυτά. Έχει και κάδους ανακύκλωσης! Στη Σάμο ακόμα δεν έχει ανακύκλωση για λάμπες εξοικονόμησης....








Από δω συνεχίσαμε το ταξίδι μας για Σελτζούκ με τρένο.