Οι γυναίκες της αντίστασης πήγαν στο Βουνό. Οι γυναίκες της αντίστασης πήγαν στις εξορίες. Μοναδικό τους έγκλημα είναι ότι αντιστάθηκαν στον καταχτητή. Όταν έφτιαχνα την ταινία οι γύρω μου συχνά πυκνά με διαβεβαίωναν ότι κανείς πια δεν ενδιαφέρεται για μια ιστορία τόσο μακρινή, τόσο ξεχασμένη πια.
Τώρα που έχει περάσει τόσος καιρός και έχουν γίνει τόσες προβολές, διαπιστώνω ότι κανείς δεν έχει ξεχάσει και ακόμα ότι οι ταινίες περπατάνε μόνες τους. Έχουν αποκτήσει μια δική τους δυναμική, έξω και πέρα από μένα.
Η προβολή των δύο ταινιών μπορεί να γίνει πολιτική πράξη με μακροπρόθεσμο στόχο τη διαμόρφωση συνειδήσεων.
Σε ένα φεστιβάλ που έγινε το Σεπτέμβρη στο Λαύριο ήρθε μια γυναίκα και μου είπε: "τώρα ξέρω γιατί φτάσαμε στην σημερινή κατάσταση".
Και έτσι είναι. Λαοί χωρίς μνήμη είναι λαοί χωρίς μέλλον. Λαοί χωρίς γνώση είναι λαοί που δεν γράφουν ιστορία. Τους υπαγορεύουν τη μοίρα τους, τους ευνουχίζουν για να μπορούν να γράψουν την ιστορία από τη δική τους σκοπιά. Τα γεγονότα όμως παραμένουν αναλλοίωτα όση λήθη και αν ρίξουν. Τα γεγονότα είμαστε εμείς, τα γεγονότα στήθηκαν με τις δικές μας πλάτες.
Η δεύτερη ταινία τελειώνει με μια γυναίκα που λέει: "έπρεπε να αντέξουμε, γιατί εμείς είχαμε το δίκιο".Τώρα που έχει περάσει τόσος καιρός και έχουν γίνει τόσες προβολές, διαπιστώνω ότι κανείς δεν έχει ξεχάσει και ακόμα ότι οι ταινίες περπατάνε μόνες τους. Έχουν αποκτήσει μια δική τους δυναμική, έξω και πέρα από μένα.
Η προβολή των δύο ταινιών μπορεί να γίνει πολιτική πράξη με μακροπρόθεσμο στόχο τη διαμόρφωση συνειδήσεων.
Σε ένα φεστιβάλ που έγινε το Σεπτέμβρη στο Λαύριο ήρθε μια γυναίκα και μου είπε: "τώρα ξέρω γιατί φτάσαμε στην σημερινή κατάσταση".
Και έτσι είναι. Λαοί χωρίς μνήμη είναι λαοί χωρίς μέλλον. Λαοί χωρίς γνώση είναι λαοί που δεν γράφουν ιστορία. Τους υπαγορεύουν τη μοίρα τους, τους ευνουχίζουν για να μπορούν να γράψουν την ιστορία από τη δική τους σκοπιά. Τα γεγονότα όμως παραμένουν αναλλοίωτα όση λήθη και αν ρίξουν. Τα γεγονότα είμαστε εμείς, τα γεγονότα στήθηκαν με τις δικές μας πλάτες.
Αλίντα Δημητρίου
Στοιχεία για τη ταινία "ΠΟΥΛΙΑ ΣΤΟ ΒΑΛΤΟ"
Σκηνοθεσία-σενάριο: Αλίντα Δημητρίου
Βοηθός σκηνοθέτη: Αφροδίτη Νικολαϊδου
Φωτογραφία: Αλέξης Γρίβας-Αφροδίτη Νικολαϊδου
Μοντάζ: Ηλέκτρα Βενάκη
Ντοκυμαντέρ: Έτος παραγωγής 2000, έγχρωμο, διάρκεια 104 λεπτά.
Βραβεία: Μεγάλο βραβείο κοινού στο Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2008, Καλύτερου ντοκυμαντέρ μεγάλου μήκους του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, 1ο βραβείο καλύτερο ντοκυμαντέρ στο φεστιβάλ ελληνικού ντοκυμαντέρ Χαλκίδας, τιμητική πλακέτα από το Δήμο Ιλίου και από τον Ερυθρό Σταυρό.
Υπόθεση
Η ταινία αναφέρεται στη συμμετοχή και προσφορά των γυναικών στον απελευθερωτικό αγώνα 1941-44, αλλά και στις διώξεις που υπέστησαν μετά την απελευθέρωση για τη συμμετοχή τους αυτή. Στηρίζεται στις προφορικές μαρτυρίες των γυναικών που επέζησαν. Μέσα από τις μνήμες, τα βιώματα ή και τα ψυχολογικά τραύματά τους αποκαλύπτεται μια στάση ζωής για πράξεις που αναφέρονται μονάχα στους άνδρες.
Πρόθεση της ταινίας είναι να αποκαλύψει το ρόλο μιας κοινωνικής ομάδας "χωρίς φωνή" ο οποίος αγνοείται από την επίσημη γραπτή ιστορία. Ο νεότερος κλάδος της "προφορικής ιστορίας" ερευνά τις ζωντανές μαρτυρίες των μη επωνύμων, μαζί και τις βιωματικές εμπειρίες τους για να φωτίσει πληρέστερα το παρελθόν, και τις δυναμικές της ιστορίας που δεν μπόρεσαν να πραγματοποιηθούν. Στην ταινία ομάδα "χωρίς φωνή" είναι οι ΓΥΝΑΙΚΕΣ.
Γράμμα της Αλίντας Δημητρίου
Εάν ήμουν κοντά σας θα σας μιλούσα για τις 40 γυναίκες που συνάντησα και έλαβαν μέρος στην ταινία.
Θα σας έλεγα για το ήθος και την αξιοπρέπειά τους. Τη μεγαλειώδη αντοχή τους σε αυτό που έκαναν.
Τις γυναίκες αυτές, που εσείς απόψε, τις τιμάτε με την παρουσία σας και το αξίζουν. Πιστέψτε με, αξίζουν πολλά. Το μοναδικό τους έγκλημα ήταν ότι αντιστάθηκαν και πολέμησαν τον κατακτητή.
Και γιαυτό το λόγο διώχθηκαν, βασανίστηκαν, ταλαιπωρήθηκαν χρόνια, αλλά άντεξαν με πείσμα. Δεν ζήτησαν ποτέ τίποτα και όταν σε μια γυναίκα-μάρτυρα της είπα "Δε μου τα λες με πάθος" μου απάντησε "Τι πάθος; Ξέρεις πόσοι ήταν εκεί μέσα; Εγώ τί ήμουνα, ένα πετραδάκι".
Επιτρέψτε μου να πώ, ότι είμαι περήφανη που συνάντησα αυτές τις γυναίκες και μέτρησα ξανά το κόσμο με έναν άλλο πήχυ.
Η προφορική ιστορία, που είναι μέρος της σύγχρονης ιστορικής έρευνας, στηρίζεται στις μαρτυρίες των αφανών και ανωνύμων. Εκείνων που τους ονομάζουμε "χωρίς φωνή" γιατί η επίσημη ιστορία επιδεικτικά τους αγνοεί.
Όμως πρόκειται για τις μαρτυρίες και τα βιώματα όλων αυτών που σήκωσαν το βάρος της ιστορίας και οι μαρτυρίες τους αποκαλύπτουν τη ψυχική δύναμη η οποία τροφοδοτεί την ιστορική δυναμική.
Επιπλέον, επισημαίνουν τις δυνατότητες που εκδηλώθηκαν στην εξέλιξη της κοινωνίας και χάθηκαν.
Η ταινία αποκαλύπτει το βαρύ ιστορικό τραύμα που υπέστη η χώρα μας και που αποκρύβεται συστηματικά.
Λαοί χωρίς μνήμη είναι λαοί χωρίς μέλλον.
Ευχαριστώ,
Αλίντα Δημητρίου
Λίγα λόγια για την εκδήλωσή μας για τη μέρα της ΓΥΝΑΙΚΑΣ
Η κινηματογραφική λέσχη Ιριδα θέλησε μ αυτό το τρόπο να τιμήσει τη μέρα της γυναίκας που διεκδικεί ισότιμο ρόλο στην κοινωνία, στην εργασία, στην πολιτική δράση, στην οικογένεια. Και που βρίσκεται σήμερα στο επίκεντρο μιας νέας σαρωτικής επίθεσης στα δικαιώματά της, εργάζεται σε πιο επισφαλείς θέσεις εργασίας, με μικρότερες αμοιβές, έχει αναλάβει πλήρως και αποκλειστικά το ρόλο της ανατροφής των παιδιών της, καλείται να εργάζεται μέχρι τα γεράματα στο όνομα της εξίσωσης των δύο φύλων.... προς τα πάνω. 150 χρόνια περίπου από την απεργία των γυναικών της υφαντουργίας στη Νέα Υόρκη (8 Μάρτη 1957), η γυναίκα συνεχίζει να διεκδικεί τη θέση της στη κοινωνία. Επιλέξαμε να προβάλουμε σήμερα αυτή τη ταινία με πρωταγωνίστριες τις γυναίκες, που αναδεικνύει τη μεγαλειώδη προσφορά τους στον αγώνα για την απελευθέρωση, τον ισότιμο ρόλο τους, την αγέρωχη στάση τους, το ήθος και την αποφασιστικότητά τους...
Την Κυριακή 14/3/2010 θα προβάλουμε το επόμενο μέρος της δουλειάς της Αλίντας Δημητρίου, το "Η ζωή στους Βράχους", που αναφέρεται στο δεύτερο αντάρτικο και τις εξορίες στο Τρίκερι, τη Χίο και τη Μακρόνησο. Να πούμε ότι η Αλίντα Δημητρίου έχει ήδη ξεκινήσει το επόμενο ντοκυμαντέρ με πρωταγωνίστριες γυναίκες αγωνίστριες, αυτή τη φορά για την περίοδο της δικτατορίας. Το αναμένουμε με μεγάλο ενδιαφέρον.
Και γιαυτό το λόγο διώχθηκαν, βασανίστηκαν, ταλαιπωρήθηκαν χρόνια, αλλά άντεξαν με πείσμα. Δεν ζήτησαν ποτέ τίποτα και όταν σε μια γυναίκα-μάρτυρα της είπα "Δε μου τα λες με πάθος" μου απάντησε "Τι πάθος; Ξέρεις πόσοι ήταν εκεί μέσα; Εγώ τί ήμουνα, ένα πετραδάκι".
Επιτρέψτε μου να πώ, ότι είμαι περήφανη που συνάντησα αυτές τις γυναίκες και μέτρησα ξανά το κόσμο με έναν άλλο πήχυ.
Η προφορική ιστορία, που είναι μέρος της σύγχρονης ιστορικής έρευνας, στηρίζεται στις μαρτυρίες των αφανών και ανωνύμων. Εκείνων που τους ονομάζουμε "χωρίς φωνή" γιατί η επίσημη ιστορία επιδεικτικά τους αγνοεί.
Όμως πρόκειται για τις μαρτυρίες και τα βιώματα όλων αυτών που σήκωσαν το βάρος της ιστορίας και οι μαρτυρίες τους αποκαλύπτουν τη ψυχική δύναμη η οποία τροφοδοτεί την ιστορική δυναμική.
Επιπλέον, επισημαίνουν τις δυνατότητες που εκδηλώθηκαν στην εξέλιξη της κοινωνίας και χάθηκαν.
Η ταινία αποκαλύπτει το βαρύ ιστορικό τραύμα που υπέστη η χώρα μας και που αποκρύβεται συστηματικά.
Λαοί χωρίς μνήμη είναι λαοί χωρίς μέλλον.
Ευχαριστώ,
Αλίντα Δημητρίου
Λίγα λόγια για την εκδήλωσή μας για τη μέρα της ΓΥΝΑΙΚΑΣ
Η κινηματογραφική λέσχη Ιριδα θέλησε μ αυτό το τρόπο να τιμήσει τη μέρα της γυναίκας που διεκδικεί ισότιμο ρόλο στην κοινωνία, στην εργασία, στην πολιτική δράση, στην οικογένεια. Και που βρίσκεται σήμερα στο επίκεντρο μιας νέας σαρωτικής επίθεσης στα δικαιώματά της, εργάζεται σε πιο επισφαλείς θέσεις εργασίας, με μικρότερες αμοιβές, έχει αναλάβει πλήρως και αποκλειστικά το ρόλο της ανατροφής των παιδιών της, καλείται να εργάζεται μέχρι τα γεράματα στο όνομα της εξίσωσης των δύο φύλων.... προς τα πάνω. 150 χρόνια περίπου από την απεργία των γυναικών της υφαντουργίας στη Νέα Υόρκη (8 Μάρτη 1957), η γυναίκα συνεχίζει να διεκδικεί τη θέση της στη κοινωνία. Επιλέξαμε να προβάλουμε σήμερα αυτή τη ταινία με πρωταγωνίστριες τις γυναίκες, που αναδεικνύει τη μεγαλειώδη προσφορά τους στον αγώνα για την απελευθέρωση, τον ισότιμο ρόλο τους, την αγέρωχη στάση τους, το ήθος και την αποφασιστικότητά τους...
Την Κυριακή 14/3/2010 θα προβάλουμε το επόμενο μέρος της δουλειάς της Αλίντας Δημητρίου, το "Η ζωή στους Βράχους", που αναφέρεται στο δεύτερο αντάρτικο και τις εξορίες στο Τρίκερι, τη Χίο και τη Μακρόνησο. Να πούμε ότι η Αλίντα Δημητρίου έχει ήδη ξεκινήσει το επόμενο ντοκυμαντέρ με πρωταγωνίστριες γυναίκες αγωνίστριες, αυτή τη φορά για την περίοδο της δικτατορίας. Το αναμένουμε με μεγάλο ενδιαφέρον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου