Το "Έβδομο Ρούχο" της Ευγενίας Φακίνου, σε διασκευή του Δημήτρη Μαυρίκιου, από την Θεατρική Ομάδα Σάμου

Το βράδυ της Κυριακής 6 Απριλίου βγαίνοντας από την αίθουσα της λέσχης ερασιτεχνών, όπου για άλλη μια χρονιά παρακολούθησα τη δουλειά της Θ.Ο.Σ, ήμουν τόσο βαθειά συγκινημένη με την ερμηνεία της Λίτσας Μάρκου στο ρόλο της μάνας, που με τα βίας συγκρατούσα τα δάκρυά μου.
Η παράσταση ήταν εξόχως επαγγελματική και δεν είχε σε τίποτα -κατά την ταπεινή μου γνώμη- να ζηλέψει από τις θεατρικές παραστάσεις της Αθήνας. Καταπληκτικό σκηνικό των Ευάγγελου Λημναίου και Γιώργου Μυλωνά, πρωτότυπη μουσική του Νίκου Καρβούνη σε εκτέλεση των Χρήστου Ηλιάδη (ποντιακή λύρα) και του ίδιου του συνθέτη (κιθάρα-πλήκτρα), λιτά κοστούμια της Ειρήνης Άννη και εξαίρετη σκηνοθεσία του Στέλιου Μάρκου.
Όλοι οι ηθοποιοί ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις του έργου, αλλά για μένα ξεχώρισε εκτός από τη Λίτσα, ο Γιάννης Μανδουραράκης στο ρόλο του Φώτου.
Αισθάνομαι ευτυχής που στον μικρό αυτό τόπο, όπου επέλεξα να ζήσω, υπάρχει αυτή η ομάδα, την πορεία της οποίας παρακολουθώ από το 1993 που ήρθα, και μας δίνει την ευκαιρία της μέθεξης με το θέατρο που τόσο μας λείπει...
Για το ίδιο το έργο αφήνω να μιλήσουν άλλοι πιο ειδικοί:

• Στέλιος Μάρκου στην εφημερίδα Χαραυγή της 28/3/2009

"Το Έβδομο Ρούχο είναι στη βάση του αισιόδοξο έργο για δύο λόγους α)υπάρχουμε ως συνέχεια. Δεν είμαστε ξεκάρφωτοι σ' αυτόν το κόσμο. Έχουμε ιστορική και μυθολογική συνέχεια. β)Το βασικότερο μήνυμα του έργου είναι ότι συναντώνται δύο κόσμοι ξένοι που τους χωρίζει το χάος και στο τέλος ταυτίζονται μέσα από την ανθρωπιά, τις κοινές αξίες και επέρχεται η κάθαρση..."

• Μάνος Κοντολέων, περιοδικό Διαβάζω, Απρίλιος 84, (αναδημοσίευση στο πρόγραμμα της παράστασης)

"Το Έβδομο Ρούχο δεν είναι μοναχά ένα πρωτότυπο στη σύλληψή του κείμενο. Είναι ακόμα ένα βαθιά-υπαρξιακά πιο σωστά ελληνικό βιβλίο. Και συγχρόνως, το ίδιο βαθιά, το ίδιο υπαρξιακά ένα θηλυκό βιβλίο. Από τη πρώτη κιόλας σελίδα γίνεται η δήλωση: "Οι γυναίκες έχουν τα μεγάλα πάθη. Αυτές είναι που γράφουν την ιστορία. Που σηκώνουν στους ώμους τους τις σημαδιακές στιγμές"... Η εξέλιξη των γεγονότων δίνεται μέσα από τις αφηγήσεις των τριών ηρωίδων: μάνα-κόρη-εγγονή. Τρεις γενιές. Προσπάθεια της συγγραφέως να χτίσει το μυθιστόρημά της πάνω σε ένα τρίγωνο. Όχι ισόπλευρο. Μα-υφολογικά και δυναμικά-σκαληνό. Η μάνα κρατά το κύριο βάρος. Είναι αυτή που κουβαλά όλα τα πάθη. Όλους τους θρύλους. Είναι το ποτάμι. Κάτι πιο πολύ. Είναι μια μήτρα που δέχεται το κάθε σπέρμα. Κι αυτό του αγαπημένου κι αυτό του βιαστή. Κι έπειτα καρπίζει και γεννά. Και άλλα από τα παιδιά της θα τα χάσει, άλλα θα τα σώσει, άλλα θα τα υποδουλώσει. Αιώνια γυναίκα. Που πάνω στο κορμί της σταμπάρονται τα λουλούδια του έρωτα, οι πληγές της εκμετάλλευσης, τ' αποτυπώματα της μητρότητας, οι χαραξιές του μόχθου. Το θηλυκό που κρατά στα σπλάχνα του το παρελθόν και το μέλλον".

Το έργο είχε ανεβεί από τη "Νέα Σκηνή" στο "Θέατρο της Οδού Κυκλάδων" το 2001 σε σκηνοθεσία-διασκευή του Δημήτρη Μαυρίκιου με την Αλέκα Παϊζη στο ρόλο της μάνας και την Τατιάνα Παπαμόσχου στης Ελένης.

Όσοι δεν παρακολουθήσατε ακόμα την παράσταση της θεατρικής ομάδας Σάμου, βιαστείτε! Λίγες μόνο παραστάσεις όπως κάθε χρόνο!
10,11 και 12 Απριλίου
2 και 3 Μαϊου
και 8,9 και 10 Μαϊου

Με αγωνία περιμένω και τη "Σονάτα του Σεληνόφωτος" του Γιάννη Ρίτσου στις 17 Μαϊου