Γράμμα στον πατέρα μου που δεν θα διαβάσει ποτέ.

Αγαπημένε μου πατέρα.

Έφυγες αθόρυβα και πλήρης ημερών, όπως σου άξιζε.
Γιατί αγαπούσες τη ζωή, πίστευες στον άνθρωπο, είχες ελπίδα.
Πέρασες πόλεμο, κατοχή, αρρώστιες, θάνατο της αγαπημένης σου γυναίκας και του πρώτου σου γιου, αλλά δεν το έβαλες κάτω.
Άνθρωπος «φύσει αισιόδοξος» βρήκες κουράγιο και προχώρησες.
Πρόσφατα έφτιαξες το γενεαλογικό μας δένδρο και το μοίρασες σε παιδιά και εγγόνια. Έγραψες την αυτοβιογραφία σου την τύπωσες και μας την μοίρασες.

Το καταπληκτικό με σένα όμως είναι ότι δεν έδειξες μέχρι το τέλος να φοβάσαι τον θάνατο. Γιατί δεν τον φοβήθηκες. Γιατί τον περίμενες νάρθει ως κάτι φυσικό, συνεχίζοντας τη ζωή σου. Και πάντα μας ευχόσουν να φθάσουμε στα χρόνια σου.
Έφυγες τώρα που όλες οι εκκρεμότητες που σε στεναχωρούσαν τακτοποιήθηκαν. Στο τηλέφωνο σου έλεγα κράτα μπαμπά, θάρθω το Σεπτέμβρη να σε δώ. Και με περίμενες. Με περιποιήθηκες. Με συμβούλεψες. Και με χαιρέτησες την Κυριακή για τελευταία φορά.

Πατέρα,
Αναπαύσου ήσυχος γιατί η οικογένεια που αφήνεις, η οικογένεια που δημιούργησες με τη μητέρα μας, έχει γερούς δεσμούς, έχει αρχές και ήθος.

Αντίο μπαμπά,
Θα σε θυμόμαστε πάντα ελπίζοντας να σου μοιάσουμε.

12/9/2008

Αυτά γράφτηκαν τα μεσάνυχτα της 11ης προς 12 Σεπτέμβρη. Το μεσημέρι της ίδιας μέρας έφυγε από τη ζωή ο πατέρας μου Δημήτρης Π. (15/4/1915-11/9/2008) και τα ξημερώματα πέταγα Αθήνα για την κηδεία του. Τελικά δεν το διάβασα στην τελετή, αλλά διάβασα αυτό που έγραψε ο αδελφός μου Νίκος και εξέφραζε και τα υπόλοιπα αδέλφια (τώρα είμαστε τέσσερις στη ζωή). Το παραθέτω:

Αγαπημένε μας Πατέρα,
Ήρθες 12 χρονών από το χωριό σου, με μόνο εφόδιο την όρεξη για δουλειά και δημιουργία. Και δημιούργησες από το μηδέν, αυτό που οι δυνάμεις σου, σου επέτρεπαν.
Πάντα κοιτώντας μπροστά, πάντα βλέποντας τη καλή πλευρά της ζωής:
Πέρασες πόλεμο, κατοχή, αρρώστιες, θάνατο αγαπημένων σου προσώπων, αλλά δεν το έβαζες κάτω.
Η αισιοδοξία σου ήταν παροιμιώδης. Το .. «ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ, ΘΑ ΦΤΙΑΞΟΥΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ» ήταν η χαρακτηριστική σου έκφραση.
Μ’ αυτές τις λέξεις, δίνοντας κουράγιο σ’ολους, δίδασκες και φιλοσοφούσες χωρίς να το ξέρεις…
Είχες μεγάλη καρδιά, που χώραγε όλο τον κόσμο. Γι΄αυτό σε αγάπησαν όσοι σε γνώρισαν. Από σένα παίρνανε μόνο καλά.
Πότε με το απαράμιλλο χιούμορ σου, πότε με την αγάπη σου για τον άνθρωπο, μας έδειχνες το δρόμο.
Αυτό το δρόμο ακολουθούμε και μεις τα παιδιά σου. Και να σαι σίγουρος ότι τα ίδια δίνουμε και ‘μεις στα δικά μας παιδιά. Τα εγγόνια, τα δισέγγονα σου, είναι η συνέχεια σου.

Πατέρα δεν έφυγες,
Για μας θα σαι πάντα εδώ
Θα ζεις ανάμεσα μας..
Στο μυαλό μας..
Στη σκέψη μας..
Στη καρδιά μας.
ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ.

13/9/2008