Για τον πρόωρα χαμένο αδελφό μου Νίκο

Tο απόβραδο 17 Ιούλη

Ένα χαμόγελο απλώνεται

από την άκρη της θάλασσας στο πέλαγος

τα πλοία συνεχίζουν να περνούν

 ψυχράκι αυτό το χαμόγελο

συνεχίζει τη ζωή ν’ αντικρίζει ως το άπειρο.

Κάτω απ’ τα κυπαρίσσια με το ξημέρωμα της μέρας

 μα και τις νύχτες μέσα στο σκοτάδι

απλώθηκε το χαμόγελο της μοναξιάς σου

πιάνει κουβέντα με τα νυχτολούλουδα,

τη σιωπή των ήχων και τους διαβάτες.

Ένα χέρι αέρινο τη ζωή σου φιλοτέχνησε

με χρώματα αγάπης

μια σύνθεση ολοζώντανη από όνειρα

φωτίζει τη μορφή σου

αγγίζει τη σιωπή του φεγγαρόφωτου

κι αναδύεται ένας σκοπός ρεμπέτικος.

Δέντρα βαθιά ριζωμένα

άυλους ήχους αγάπης αγκάλιασαν

στην όψη σου μπροστά υποκλίνονται

δίνουν ζεστής αγκαλιάς υπόσχεση

δονούν οι ήχοι της καρδιάς τους

καθώς η πρωινή πάχνη αφήνει
υγρά αποτυπώματα πάνω στο μάρμαρο.

Το τέλος αγνάντεψες περήφανα

έδωσες γνώση από μεστές εμπειρίες.

Σύντροφοι, το βλέμμα μου σε σας

το χρόνο μια φορά το απόβραδο 17 Ιούλη

την ώρα που μαζεύονται οι νεράιδες στις νεροπηγές

της νοσταλγίας τη χορδή να αφουγκράζεστε

σπονδή να κάνετε με κόκκινο κρασί

στο σύννεφο που στέλνει μηνύματα απ’ το σεληνόφως

κι αγαλλιάζει των φίλων τις ψυχές.

Στο φίλο Νίκο από τον Λευτέρη

19/3/2013