Την Πρωτοχρονιά του 1992 ήρθα πρώτη φορά στη Σάμο. Να δω τον τόπο που έμελε να γίνει και τόπος μόνιμης κατοικίας της οικογένειάς μου. Η μοναδική μου σχέση ως τότε με το νησί ήταν ο Γιώργος Βοϊκλής γνωστός αριστερός και οικολόγος καταγόμενος εκ Καστανιάς. Όταν τον επισκεφτήκαμε με τον σύντροφό μου εκείνα τα Χριστούγεννα και του ανακοινώσαμε ότι σκοπεύουμε να μετοικήσουμε στο νησί μόνιμα - αν φυσικά μου άρεσε η Σάμος, γιατί ο Θανάσης είχε έρθει κι άλλοτε και γιαυτό μου την πρότεινε - εκείνος ενθουσιασμένος, μας πρότεινε να μείνουμε στο χωριό του και μας έδωσε τα κλειδιά του πατρογονικού του σπιτιού. Μου δώρησε τότε και το βιβλίο του "Ξεχασμένα Μονοπάτια" που είχε εκδοθεί από τον Καστανιώτη για να με συντροφεύει.
Στο πατρικό του δεν μείναμε. Πέσαμε σε βαρύ χειμώνα, το σπίτι ήταν κλειστό, γεμάτο υγρασία, χωρίς θέρμανση. Εγω συνηθισμένη στις Αθηναϊκές ανέσεις δεν το τόλμησα. Αλλά μείναμε στο χωριό του, την Καστανιά. Πάνω από το καφενείο μας νοίκιασε ο Τζίμης ένα δωμάτιο και μας έδωσε μια σομπίτσα με αντιστάσεις. Εκεί έμελε να περάσουμε πολλές ώρες, αφού κάποιες μέρες χιόνιζε και έχοντας ως μεταφορικό μέσο μια μοτοσυκλέτα δεν μπορούσαμε να μετακινηθούμε με τα χιόνια που είχαν παγώσει. Κουκουλωμένη στις κουβέρτες διάβασα μεταξύ άλλων και το βιβλίο του Γιώργου, που μ' έφερε σε πρώτη επαφή με τα ξεχασμένα μονοπάτια της Σάμου (ομώνυμο διήγημα). Άλλες διηγήσεις αντιπαρέβαλαν την ξεχασμένη ανθρωπιά της μεγαλούπολης που ζούσα, με τις σχέσεις και την επικοινωνία που υπάρχει στους μικρούς τόπους (διήγημα με τίτλο "Καλημέρα"). Όλο το βιβλίο ήταν σαν να μου έλεγε: Πάρε την απόφαση, άσε την Αθήνα, έλα στη Σάμο.
Από τότε πέρασαν 20 χρόνια που ζω μόνιμα στο νησί. Αρχικά στο Καρλόβασι, κατόπιν στον Άγιο Δημήτριο στα Κοντακέικα. Ο Βοϊκλής ερχόταν τα καλοκαίρια με τη Μάρω τη γυναίκα του και την Καλή τη κόρη τους και μένανε στην Καστανιά. Με τις συζητήσεις μας και τα βιβλία που μου πρότεινε, μου κέντρισε το ενδιαφέρον για την τοπική ιστορία, που σε κάθε ευκαιρία μελετάω. Με έφερε σε επαφή με την τοπική λογοτεχνία και τα έργα του Κώστα Καλατζή που τα διάβασα σχεδόν όλα, όπως και τα δικά του. Όσο για τα "ξεχασμένα μονοπάτια" του , καυχιέμαι ότι πολλά απ' αυτά τα περπάτησα. Κι όσο έχω αντοχές θα συνεχίσω να τα περπατάω. Γιατί έχω ανάγκη αυτή την άμεση επαφή με τη φύση. Ν' ακούω τα πουλιά να κελαηδούν, τα φύλλα να θροϊζουν. Να μυρίζω τη ρίγανη και το θυμάρι. Να φαντάζομαι σκηνές από τη ζωή σε παλιότερες εποχές που το περπάτημα στα μονοπάτια ήταν αναγκαίο για την επικοινωνία κι όχι τρόπος αναψυχής.
Φίλε Γιώργο είδα στο facebook σήμερα ότι έχεις τα γενέθλιά σου. Χρόνια σου πολλά!!! Νάσαι γερός και δημιουργικός όσο θα ζεις. Και να έρχεσαι στη Σάμο στο πατρικό σου που ανακαίνισες, να θυμάσαι, να εμπνέεσαι και να συγγράφεις.
Καλή αντάμωση!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου